Shop till you drop

Vandaag begon de dag eigenlijk met een vreselijke domper! Kim was gister met keelpijn naar het ziekenhuis geweest en ze had pillen gekregen. Helaas hielpen ze niet en ging ze vanochtend terug om te laten kijken of alles wel goed was en of ze mee mocht naar het saree shoppen en het shoppen voor de weeshuizen. Helaas helaas, dat was niet verstandig en dus moest ze op school/bij Gillian (vrouw van principal) blijven. Gelukkig voelde ze zich al een stuk beter toen we vanavond na het shoppen haar hadden opgezocht.
Nog even over gisteren, wat niet een heel bijzondere dag was. Bij tamil hebben we een volksdans geleerd, de kolattam, een dans met stokjes, best grappig, maar moeilijk om allemaal tegelijk te tikken. Het laatste uurtje gaf onze wiskundeleraar ons onverwacht een uurtje vrij, terwijl ik al met aastha had geregeld dat ze ons zou komen halen het laatste uur, maar dat was dus niet meer nodig. We wilden toen iets van ijs of chips gaan halen bij de cafetaria op school. Aan het begin hebben we allemaal een account gekregen met geld erop op dingen te kunnen kopen en lenen op school. Helaas konden we dus niet betalen met het account bij de cafetaria, maar daar had je bonnen voor nodig en voor die bonnen hadden we geld nodig, wat we dus niet hadden. Toen heeft een jongen ons geld geleend, denk ik, we gaan het tenminste teruggeven, en bonnen voor ons gekocht. Wij blij, want toen konden we eindelijk iets halen, maar nee, de cafetaria zat dicht… ik kwam er toen achter dat ik die ochtend van jessica nog heeeeeeeerlijke lekkernijen had gekregen. Die waren dan ook in één keer op… (niet in m’n eentje hoor, er hielpen meerdere mensen!) daarna zijn we naar het weeshuis gegaan om foto’s te maken van alle kinderen. Met het ingezamelde geld willen we namelijk hun foto’s uitprinten en in een fotolijstje aan hun geven.
Vandaag begon dus niet zo goed, maar uiteindelijk heb ik nog wel een hele leuke dag en vooral veel ervaringen gehad! We moesten eerst zo’n 2,5 uur in de bus naar beneden. Van koud naar warm, echt warm. We stopten even bij een ‘wegrestaurantje’ waar we nog naar een schone WC konden. Iedereen dus even naar de wc, nog even een chipje gekocht en toen weer verder. Na een korte tijd kwamen we aan in Dindigul, de stad waar we een saree zouden gaan kopen en spullen voor de weeskinderen. Bijna bij de bestemming kon de bus niet verder door de, voor mijn gevoel, vrij kleine straatjes met veel mensen en motoren. We moesten het laatste stukje dus lopen. Er werd ons nog even verteld dat we veel aangekeken zouden worden(zeker geen leugen) en dat we dat moesten negeren. Eenmaal buiten kwam er meteen een man naar ons toe: ‘Where are you from? Where are you from?’ Gillian vond dit niet zo leuk en zei meteen boos tegen de man dat ie weg moest gaan. Er was ook vrij veel verkeer en ik liep dus mooi maar achter onze 3 vrouwelijke begeleiders aan, Gillian, Cecilia en haar dochter Beth. Eenmaal bij de winkel aangekomen waar wij onze saree zouden gaan kopen dacht ik: Hoe in hemelsnaam ga ik hier een mooie saree vinden! Er waren heeel veel mensen en ook heel veel stofjes. Maar dat was nog niet eens alles. Er waren nog 2 andere verdiepingen vol met sarees! Het was wel logisch geordend, beneden was het goedkoopste, de middelste was iets duurder en helemaal bovenaan was het duurst, daar gingen mensen vaak hun bruidssaree kopen en je moest dan ook je schoenen uit doen. We kwamen daar binnen en het was ten eerste een stuk rustiger en koeler! Heerlijk! Gillian liet de verkopers een aantal stoffen pakken en zien aan ons en die waren mooi, en ook wel wat duurder, alhoewel het omgerekend naar euro’s voor een trouwjurk niet duur zou zijn, zo’n 70 euro. We hadden hier ook nog een keer last van stroomuitval, maar dat was snel weer opgelost. Wij hebben toch maar even gezegd dat die van ons toch wel wat goedkoper moesten zijn, nouja gezegd niet, maar we keken allemaal ook naar het prijskaartje wat de verkopers wel zagen. Gillian gaf ons toch het advies om degene die we mooi vonden toch apart te laten leggen om later nog te kunnen beslissen. Toen gingen we een verdieping lager, het was daar ook iets drukker. Ook hier waren veel sarees en werden er een aantal aan ons laten zien. Ik had er boven 1 apart laten leggen, een donkerblauwe (die kim nu heeft, want die hadden we voor haar meegenomen), en ook op de 2e etage had ik 2 mooie gevonden. Daarna zijn we nog even naar beneden gegaan, maar daar konden we niet echt iets moois vinden. Dus maar weer terug naar boven, om te gaan beslissen! Na alles naast elkaar te hebben gehouden, en advies te vragen aan mijn lieve medereizigers had ik besloten om voor een groen/blauwe met paars te gaan. Helemaal happy met mijn keuze ging ik afrekenen en toen werd ik nog blijer, want hij was maar 260 rupees! (omgerekend iets meer als 3 euro) daar moest alleen nog wel een onderrok bij, maar die was ook maar 120 rupees, dus voor 360 rupees, ongeveer 5 euro heb ik de stof voor een saree! Nu moeten we ‘m alleen nog op maat laten maken bij een sareemaker gok ik, maar dat doen we in Kodaikanal zelf. Met zo’n enorme keus aan kleurtjes en stoffen kan je je vast wel inbeelden dat het een tijdje duurde voordat we weer uit de winkel waren. Ik heb volgens mij nog nooit bijna 2 uur in 1 winkel gelopen! De verkopers gooiden trouwens wel gewoon met de stoffen van de ene kant van de winkel naar de andere kant.
Na de lange eerste shop was iedereen wel even toe aan een break, een koele break, want wat was het warm in de winkel met al die mensen en sowieso was het buiten al warm. We gingen naar een restaurantje waar we naan(indiaas brood) kregen met een soort van sausje. Deze naan was beter als de naan op school, en ik heb er ook erg van genoten. We zaten trouwens in een koel gedeelte, waar ook 1 keer de stroom uitviel(ondertussen zijn we dat wel gewend, want stroomuitval gebeurt ook vrij vaak op school) en er was ook nog een man gekomen, die erg bekend was in die stad en die had ons etentje betaald! In dit restaurant heb ik ook voor het eerst boven een gat gehangen, toch maar een beetje raar. Ze hadden ons ook verteld dat de wc’s niet zo schoon zouden zijn, wat ook geen leugen was. De bekende man heeft geregeld dat we toen we spullen, speelgoed, voor de weeshuizen gingen kopen nog korting kregen. Nou hadden we die korting niet echt nodig gehad. We hebben namelijk al best veel gekocht en maar zo’n 8000, van de 42000 rupees die we voor 1 weeshuis hebben, uitgegeven. Het personeel vond het volgens mij ook wel leuk dat er blanke mensen waren. Er werden foto’s van ons gemaakt, natuurlijk werden we vooral aangekeken en ze liepen ook de hele tijd achter ons aan. Ze wilden ook perse onze spullen vasthouden, ook al wilden we dat zelf ook wel doen. Toen we hadden afgerekend liepen ze zelfs nog met ons mee naar de bus met de spullen en ze wilden echt GEEN fooi daarvoor hebben. Wat we uiteindelijk hebben gekocht zijn ballen, een basketbalnet, volleybalnet, een heel groot bordspel, cricketbats, vast nog wel iets en een zeefje, maar die heeft het personeel er volgens ons zelf bij gedaan, want niemand had die gepakt… achja, waarschijnlijk kostte dat ding toch bijna niets. We willen ook nog andere dingen gaan kopen, maar dat doen we warschijnlijk in Kodaikanal zelf.
De terugreis ging vrij snel vond ik en het was ook heerlijk dat toen we op school aankwamen het wat koeler was. We waren eigenlijk te laat voor het diner, maar de koks hadden nog wat voor ons en ze wachtten ook heel lief tot we het op hadden. Toen zijn we nog even bij Kim geweest en hebben we wat verhaaltjes uitgewisseld. Ik zit nu alleen op mn kamer, wat ik wel stilletjes vind, maar ik hoop en denk dat kim snel beter wordt! Morgen gaan we weer naar beneden om naar een ander weeshuis te gaan. Daar gaan we ook klusjes doen vrijdag, wat betekent dat we daar een nachtje blijven slapen! Best spannend, maar ik heb er wel weer onwijs zin in!
xxxxxx van een moegeshopte annette!