Eindelijk tijd!

Zondag, normaal gesproken een dag om uit te slapen, maar ook dit keer stonden we weer om 8 uur klaar om te ontbijten. We zouden naar het ziekenhuis gaan om voedselpakketten uit te delen, maar pas om 11 uur. Waarom dan zo vroeg ontbijten? Het ontbijt is heir dus maar een bepaalde tijd. Als je niet voor die tijd ontbijt moet je wachten tot lunch. Na het ontbijt zijn we dus weer terug gegaan naar onze dorm en hebben we daar de spullen verdeeld/gepakt die we voor het christian orphanage hadden gekocht. Iets voor 11 zijn we met die spullen naar de dining hall gelopen en hebben we de man van SOEX gevonden en de spullen in de jeep gelegd. De hele achterbak lag vol! We gingen dus eerst naar het ziekenhuis om voedselpakketten uit te delen, en kregen bij de poort nog even de instructie om op de weg naar het ziekenhuis de dozen met pakketten dicht te houden. Gelukkig waren wij als Nederlanders niet de enige die mee gingen, er waren ook nog wat KIS leerlingen. Het was zondag en dus markt in Kodi, wat het lekker druk maakte. Vrij snel waren we bij het ziekenhuis en nadat de dokter 1 voedselpakketje had goedgekeurd mochten we over het hele terrein aan iedereen een pakketje geven. Ook in de ziekenhuis zalen. Je rook daar wel echt een andere geur, een ziekte geur vond ik. Er waren niet heel veel patiënten en we hadden dus ook nog genoeg pakketjes over. De rest van de pakketjes werden dan ook aan de lokale bevolking gegeven. Niet dat we midden in de stad stonden op de markt, maar nog wel achter het hek van het ziekenhuis. Mr. Varghese, de SOEX man(ja ik weet eindelijk zijn naam!), vertelde dat de mensen wel naar binnen zouden komen op de pakketjes te halen. Dat gebeurde ook! In het begin viel het wel mee met de hoeveelheid, totdat het bijna op was, toen stonden er echt mensen te dringen en grepen je vast omdat ze een voedselpakketje wilden. Toen alles op was liepen we terug en gingen we eten. En toen gingen we voor het eerst, en meteen het laatst, naar het christelijke orphanage. Toen we daar aankwamen zag het er meteen al stukken beter uit als het tribal orphanage. Ze hadden klimrekken en een speelveldje en ook binnen lagen kleden op de grond en alle kinderen hadden mooie kleren aan. Ook waren de kinderen voor mijn gevoel minder enthousiast naar ons toe dan de kinderen bij het andere weeshuis. Maar goed, toen we de spullen uit de jeep haalden stonden ze wel allemaal even te kijken. Nadat de directeur van het weeshuis ze in Tamil had verteld wat wij kwamen doen, gingen we eerst nog head, shoulders, knees and toes met ze zingen. Toen zei de directeur dat hun ook nog een liedje moesten zingen omdat ze anders geen spullen zouden krijgen, dus gingen de kinderen heel hard zingen. Bij het uitdelen van de dekens, wat we als eerste deden werden de kinderen heel blij. Ook een medewerker daar moest een aantal tranen wegvegen. Ook met het speelgoed waren de kinderen blij. Nadat we een groepsfoto hadden gemaakt zijn we weer gegaan, maar we hebben wel blije kinderen achtergelaten.
Aangezien we nog niet van iedereen een foto hadden bij het tribal weeshuis gingen we daar ook nog even naartoe. Het was vrij moeilijk om te zien wie we nou wel op de foto hadden gehad, want ze waren naar de kapper geweest! We stonden dus met de foto’s in onze handen, die ze eigenlijk nog niet mochten zien maar ze bleven echt de hele tijd aan je hangen, dus waarschijnlijk hebben ze wel een paar foto’s gezien. Zelfs toen we in de auto zaten met de foto’s probeerden ze er in te klimmen om te kunnen zien wat erop stond. Dit keer waren ook de oudere meisjes er en die hebben we ook op de foto gezet. Daarna hebben we nog kabdie gespeeld met ze en toen zijn we terug naar school gegaan. We hebben buiten gewoon gezellig zitten kletsen tot dinner en zijn toen terug gegaan naar onze dorm. Elke avond is er wel een dorm treat, dus ook gisteravond en die was echt heel lekker! Meestal is er gewoon fruit, wel ander fruit als in Nederland, maar dit keer had iemand uit onze dorm crêpes gemaakt. Daarop had ze nog een mix van banaan met honing gedaan, en dat was echt heerlijk!
Vandaag hebben we de eerste 3 uur les gehad, het 4e uur hebben we geskipt. We hadden zondag afgesproken dat we in de break naar Mr. Varghese moesten, zodat we het konden regelen om ’s middags de fotolijstjes te gaan maken. Dachten wij. Komen we bij hem aan zegt hij dat hij de tea break bedoelde… Wij zeggen dat we dan dus toen de fotolijstjes wilden maken. Kon eigenlijk ook niet volgens hem aangezien we les hadden. Daar waren wij het dus niet mee eens en Hedwig heeft toen dus een brief geschreven voor de vice principal, een hele aardige vent, want van hem hoeven we niet meer naar school! We mogen al onze tijd nu besteden aan fotolijstjes maken, het weeshuis schilderen en de kinderen vermaken! Helemaal blij liepen we naar wood works en daar zijn we begonnen aan een enorme klus. 57 fotolijstjes, dat is niet niks en al helemaal niet (niet slecht bedoeld) met alleen maar dames. Het kon dus ook niet uitblijven dat na heel goed controleren er toch weer iets fout was. Maar achja, we zijn dan ook weer dames die het op kunnen lossen, dus hebben we ook een oplossing gevonden. Het duurt nu alleen iets langer. Maar morgen gaan we het verder afmaken en ’s middags gaan we in het weeshuis een muur een kleurtje geven.

Liefs Annette

P.S. voor meer foto’s kun je kijken op facebook: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.384448821620371.84380.100001657687810&type=3&l=fd07d92d18